even Doorademen met…

Net als zijn maand gaat het gesprek alle kanten op. Zoals Joeri zelf zegt ‘Ik heb er bij mijn geboorte een extra batterijtje bij gekregen.’ Hij is alles behalve de rust zelfve. Over het algemeen overheerst het gevoel geleefd te worden. De ‘inspirerende waard’ kwam er uit een reading. Eentje die vooral veel geeft en zich goed aan kan passen waardoor het soms moeilijk is zijn eigen pad te vinden.

De afgelopen maand zijn er echter steeds mensen of gebeurtenissen op zijn pad gekomen die de aandacht trekken. Toevalligheden die geen toevalligheden zijn. Wat die mensen en gebeurtenissen gemeen hebben is dat het momenten waren die maakten dat er even letterlijk ruimte kwam om door te ademen. Pure momenten, zoals tijdens een schoolfeest met zijn zoon en andere kinderen op de grond beukennootjes openbreken. Maar ook ontmoetingen met mensen waarbij er van hart tot hart gesprekken ontstonden en het onverwachts over het níet alledaagse ging. Die momenten boden ruimte om stil te staan, te reflecteren en naar binnen kijken. En dat dat gebeurt in dit jaargetijde is misschien een verdieping op de zomerse inzichten. Warm weer. In een tent. In Spanje. Rust, natuur, gezin. Dat zijn de momenten waarop het gemakkelijk is om stil te staan: ‘Mijn telefoon ging zelfs kapot, en ik dacht prima! Terwijl ik er normaal aan vastgeplakt zit. Maar dan kom je terug en dan zit je weer midden in de ratrace.’ 

Er zijn een paar momenten in zijn leven geweest dat hij niet meer is ingestapt. In die ratrace. Bijvoorbeeld toen hij zijn eerdere banen opzegde. En toen? Toen was er even dat gevoel van leegte, licht, rust en ruimte, maar dan komt er weer een impuls. Van de maatschappij? Tsja, vanuit jezelf ook: je moet wel werken, je moet wel een bepaalde positie hebben, je moet wel een bepaald huis hebben. Dus het is ook voldoen aan een beeld. Terwijl, in de kern voelt dat helemaal niet nodig. Interessante vraag wel hoe het dan toch gebeurt. Daar is nog wat extra reflectie op nodig.

Hoe roerig zijn maand ook was, met soms meer donkerte dan lichtheid, lukte het met deze momenten gek genoeg dus ook om onverwacht stil te staan. En voelt het ook steeds meer ok om stil te staan en die donkerte toe te laten. Sterker nog, om die soms op te zoeken. ‘Omdat ik weet: daar zit uiteindelijk de lucht.’ Hoe hij dat weet? Door ervaring heeft hij geleerd dat het beter is om dingen echt aan te gaan. Het is er toch wel. En het is beter om er eerlijk over te zijn. Naar jezelf en naar de ander. ‘Het is een soort kastanje in zijn bolster met al die stekels die je in je zak wilt steken. Maar als je hem dan aankijkt, weet je hoe die open kan en kun je een gladde vaak zelfs glanzende kastanje zonder stekels in je broekzak stoppen.’ Door die eerlijkheid naar jezelf en de openheid naar de ander kun je veel puurder in contact zijn. ‘Werkgerelateerd merk ik dan ook dat er hele mooie en langdurige verbintenissen kunnen ontstaan op het moment dat je je meer openstelt. En daar gaat het toch uiteindelijk om? Soms denk ik in het algemeen over onze wereld: het is te plat. In de hardheid, in procedures, in dat alles om het geld draait. Dan denk ik: waar is het werkelijke hart?’ Aldus de inspirerende waard. De waard die goed is in aanpassen en meebewegen. De waard die langzamerhand leert dat stilstaan en doorademen hem helpt om de dingen aan te kijken, waardoor hij zijn hart kan openen voor zichzelf én voor de ander. Iets wat onverwachts een heel andere kijk oplevert, óók in zijn werk.