even Doorademen met…

In haar huis in Frankrijk kon Anneke afgelopen maand bijkomen van het jaar ervoor. Dat dit een veelbewogen jaar voor zowel haarzelf als haar partner was, is een understatement. Anneke en haar vriend hebben afscheid moeten nemen van een aantal belangrijke mensen in hun leven, áls daar überhaupt nog tijd voor was.

Met zijn tweeën besloten ze bij te komen en zich zonder druk voor te bereiden op het jaar dat komen gaat door dit jaar in alle rust te beginnen en goed voor zichzelf te zorgen. Ze hebben er samen voor gewaakt met elkaar. Een lege agenda, veel wandelen, veel buiten zijn, voor de kachel zitten, samen terugkijken, iedere dag samen yoga doen, echt de tijd nemen om te koken en goed te eten.

Er zijn geen momenten geweest dat het niet goed lukte, het doorademen, de rust nemen. Waar Anneke maar mee zeggen wil: het kan dus wel. ‘Misschien is dat het, we hebben er niet heel erg op gestuurd. Wel heel bewust met elkaar besloten dat we die rust gaan nemen, maar vervolgens hebben we ons eraan over gegeven. Ik heb heel erg de urgentie gevoeld, dat geldt voor ons beiden. Dat kwam vooral door ons lijf, dat gaf ons echt signalen. De één kreeg gordelroos, de ander flinke buikgriep en zo nog meer van dat soort dingen. Dat heb ik wel heel serieus genomen. En het besef dat je aan het rouwen bent. Dat je echt in dat proces zit. Het is vooral ook een kwestie van jezelf die tijd echt te gúnnen. Er geen datum aan te hoeven hangen van ‘dan moet het klaar zijn’. En dankbaar te zijn dat we ons deze tijd nu kunnen permitteren.’

‘Trouwens, als je me over december had gevraagd was dit echt een heel ander verhaal geweest. Dat stond in het teken van veel in Nederland zijn. Niet thuis zijn. Weg uit ons eigen proces hier in Frankrijk. Zorg voor anderen. Onrust. Drukte. Vroeger dacht ik dan: even met vakantie en als iedereen weer terug is begin januari, hup weer knallen. Dat gevoel hebben we nu helemaal niet, en dat heb ik ook helemáál niet gemist.’

Naast het rusten werd in januari ook het veel onderbroken proces van inburgeren weer opgepakt. Daar maken ze kennis met La Chandeleur op 2 februari waar ook voorzichtig weer vooruit gekeken wordt. ‘Het is een soort wende viering dat de lente en de zon er weer aankomen.’ Volgens de traditie – leert Anneke – worden er crêpes gebakken en zou het omdraaien van deze crêpes tijdens het bakken terwijl je een muntstuk in je linkerhand houdt je van een jaar geluk moeten voorzien. Vroeger werd het muntstuk voor dit geluk in de eerste crêpe gerold en bovenop een kast gelegd, waar de pannenkoek een jaar bleef liggen… De goudbruine ronde vorm staat voor de zon. ‘Ik heb ook een crêpe gegeten. Het beeld van de pannenkoek, het ronde, de gouden zon, ik werd er heel blij van. De dagen die lengen, dat voel ik ook al. Af en toe bij het vuur kruipen maar ook merken dat je op sommige dagen het vuur niet meer hoeft aan te steken.’

Ook het werk is Anneke in alle rust aan het oppakken. De werving voor haar nieuwe programma heeft ze uitgezet en vervolgens ook helemaal losgelaten. De aanmeldingen stromen binnen. Het werkt, de rust. En tegelijkertijd is ze er klaar voor, om weer iets meer uit de rust en in het licht te stappen. Het donker, het vuur heeft goed gedaan!